Du holde Kunst

 

Kleine en grote geschenken en stemmen (2)

Masterclass Meindert Kraak m.m.v. Paul Plummer, piano
Masterclass Peter Schreier m.m.v. Hans Adolfsen en Hans Eijsackers, piano
Recital Sergej Leiferkuss en Nelly Miricioiu m.m.v. David Parry, piano, gehoord: 28 september, ivc.

Opvallend was dat Peter Schreier Tvinnereim opdroeg ‘sag ihr’ zo te zingen alsof de protagonist op dat moment nog nadenkt over wat het beekje de Müllerin moet gaan zeggen. Uiteraad kan het ook anders, bijvoorbeeld als weeklacht, maar het hielp Tvinnereim wel.
Ondanks het feit dat Tvinnereim misschien wat meer tijd aan zijn huiswerk had kunnen besteden, trad Schreier de zanger met respect tegemoet. Hij vroeg Tvinnereim vooral de boosheid in Eifersucht und Stolz tot uitdrukking te brengen en dat bleek als neveneffect te hebben dat de wel zeer lichte stem ineens wat meer gewicht en kleur kreeg. Niettegenstaande lijkt Tvinnereims stem met zijn zeer gemakkelijke hoogte – in ieder geval vooralsnog - veel meer geschikt voor oratoria en lichte lyrische rollen dan voor liederen. 
Schreier wees Tvinnereim herhaald op klinkers die hij te lang, of soms juist te kort zong. Bij het zingen in de Duitse taal is dat een heel belangrijk maar moeilijk aspect. De juiste lengte en openheid van klinkers is (ook) een beetje een gevoelskwestie en daarom doen vrijwel alle niet-Duitstaligen het van tijd tot tijd fout.

Artur Rozek (met een streepje op de ‘z’) maakte deze fout minder vaak, maar hij had dan ook het voordeel dat hij in Duitsland studeerde. Hij had het ook bij zijn interpretatie gemakkelijker want hij beschikte over veel dynamiek. Het Beethoven-lied Adelaide bracht hij met veel verve en de vele herhalingen wist hij ook goed gevarieerd weer te geven. Schreier had een aantal goede raadgevingen voor hem, maar besloot met de opmerking dat het een groot plezier was naar hem te luisteren. Een dergelijke compliment uit de mond van Schreier is misschien wel meer waard dan een prijs.
Rozek vervolgde met Schuberts Willkommen und Abschied en ook dat deed hij aanvankelijk heel goed. Frappant was, dat Schreier Rozek bij een fermate op een achtste rust midden in een maat meer dan twee maten liet pauzeren. Weinigen zouden het aandurven zo lang te wachten, maar in de context van dit lied en in combinatie met Rozek’s krachtige forte was het buitgewoon effectief.
Jammer was, dat Rozek het lied niet tot een goed einde bracht. Dat einde bestaat op bijna Beethoveniaanse wijze uit in feite uit vijf climaxen, waarbij de laatste de belangrijkste en de hoogste is. In dit snelle laatste stuk is echter in feite nergens tijd om te ademen dus het gevaar dat de zanger erop stukloopt is nogal groot. Het publiek vergaf hem deze foute inschatting echter.

Willkommen und Abschied’ was qua titel een toepasselijke opmaat voor het korte recital door Sergei Leiferkus en Nelly Miricioiu. Leiferkuss leverde een elektrificerende interpretatie van vijf Tsjaikovski -liederen gevolgd door Tomsky’s lied uit Pique Dame van dezelfde componist.  Miriciou wist daarna meer nog dan bij de masterclass bijna alle aspecten van de menselijke stem te laten horen in werken van Donizetti en Verdi, maar ook in de minder bekende Berkley en de Roemeense opera-pionier Bretan.
Hoe verschrikkelijk goed ze dit ook deed, het met Lieferkus als toegift gezongen duet ‘la ci darem la mano’ uit Don Giovanni  was voor velen toch het hoogtepunt van de avond. Hier klonk ineens geen aria maar een klein stukje uit een concertant opgevoerde opera. Bijzonder grappig maar tegelijk overtuigend was het moment waarop Miricioiu zich met de woorden ‘e non vorrei’ in Leiferkuss’ armen vleide. Zo’n omkering geeft als het ware op een tweede laag het wezen van deze verleidingsscène weer. Overigens werden Miricioiu en Leiferkuss met zichtbaar en hoorbaar plezier zeer goed begeleid door dirigent David Parry op de piano.

Aan het recital van Sergej Leiferkuss en Miricioiu kleefde eigenlijk één nadeel: het deed de sterke behoefte  ontstaan om na dit hele programma nog een complete opera te horen met deze twee sterren in de hoofdrollen.

Het grote manco van dit recital was dus dat het zozeer deed verlangen naar meer. Met dit kritiekpunt stel ik me natuurlijk op als een kind dat achtenveertig verjaardagscadeautjes krijgt en zeurt dat hij er vijftig had willen hebben. Het IVC levert, zeker gemeten aan de prijzen die je bijvoorbeeld in Amsterdam betaalt, voor heel weinig geld een keur van ook internationaal gezien wel zeer bijzondere muzikale belevenissen. In dit geval is deze wens dus eigenlijk een groot compliment, zowel aan de organisatie als aan de uitvoerenden.

Dré de Man

Nog te zien:

Dinsdag 2/10 14.00:
Elly Ameling liedcursus met Wolfgang Holzmaier en Hans Adolfsen

Woensdag 3/10 14.00:
Elly Ameling liedcursus met Wolfgang Holzmaier en Hans Adolfsen

Kaartjes:
0900-33 72 72 3
www.theateraandeparade.nl
Info:
www.ivc.nu

DEEL EEN VAN DEZE BESPREKING >>